Yaprak

İnsanın kendisini biraz doğal karşılaması gerekmiyor mu?

Başka bir canlı düşünelim;

Bir yaprak mesela,

Çıkabilir öyle arsız,bir avuç güneş görüp.

Solunum yapabilir doya doya.

Zehirleyebilir doya doya.

Büyüyebilir bir evin duvarları üzerinden,bir evin içindeki tüm yalanları yok sayıp onu dışarıdan bir huzur algısına dönüştürecek kadar hem de.

Kendine yeni yollar oluşturabilir.

Sararıp,kızarabilir.

Öyle daha da güzel görünebilir.

Bozulmuşluğundan,değişmişliğinden,düşüşlerinden bir sanatçıya ilham verebilir.

Başlığı olabilir bir kitabın.

Bir tuvalin baş rolünü kapabilir.

Başka bir canlıyı doyurabilir kendiyle.

Bir kadının saçlarını süsleyebilir.

Bir kitap arasında kurutulup unutulabilir,

Bir gün tekrar hiç unutulmamış gibi değer görebilir.

Bir çerçeveye konabilir,

Bir düğüne eşlik edebilir,

Bir ölüme de…

Alıp başını uçabilir bir yaprak;

Yağmurda ıslanabilir,bir ayak altında çıtırdayabilir…

Bir yaprak bile en basitinden hesap sorulmadan her haliyle doğal kabul edilebilir şu dünyada!

Neden aramadan içinde,sevilebilir bir yaprak.

Hiç nedeni olmasa bile sevemediği oluyor insanın kendisini.

Sevilemediği oluyor…

Shu.